10 – Veel meer dan een praatje

Jeetje, wat vliegt de tijd! Het laatste berichtje op deze website is van vier maanden geleden, en ook aan de website hebben we weinig tot niets gedaan in diezelfde tijd. Stilgezeten? Integendeel. Wat ik al wist, is nu nog meer waar, werken in de horeca is gewoon keihard werken! Naast dagelijks verse soep koken en broodjes maken zijn er nog veel meer dingen die gedaan moeten worden om de boel draaiende te houden: boodschappen doen, bestellingen plaatsen, facturen opmaken/versturen/betalen, en nog meer boodschappen doen. Want hé, alles elke dag vers hè.

Ik/we hebben veel geleerd de afgelopen maanden. Dusdanig veel dat er een paar dingetjes gaan veranderen. Móeten veranderen, zelfs. Om het werkbaar te houden. Zo stappen we af van het maken van een prijsje. Er zijn drie arrangementen in de maak voor borrels en recepties. Dat geeft weinig ruimte tot onderhandeling, maar geeft de klant een keuze en dat schept weer duidelijkheid.

Iets anders dat moet veranderen zijn de prijzen. Als ik ergens ga lunchen betaal ik zomaar negen euro voor hetzelfde broodje dat ik voor 3 euro over de toonbank laat gaan. Het zal niet met euro’s tegelijk omhoog gaan, maar ik moet wel iets doen. De winstmarge is, wegens alle kostenverhogingen, er alleen maar kleiner op geworden. En wat ik ook geleerd heb, de afgelopen maanden, is dat ik de kosten van de boekhouder, bezorgkosten van leveranciers, eigen benzinekosten, enzovoort óók moet doorberekenen. Het is niet anders.

Maar ik heb nog iets anders geleerd. Iets waarbij al het andere verbleekt. Namelijk het sociale aspect. Je bent meer dan een luisterend oor, meer dan een schouder, en veel meer dan een praatje. En dat is onbetaalbaar gebleken.

9 – Grand opening!

Vandaag is het een week geleden dat ‘de zaak’ officieel geopend werd. Help? Wat kunnen we verwachten, hoeveel man komt erop af, hoeveel drank en catering hebben we nodig? Stress dus. Maar we hebben ons er doorheen geslagen en het werd een geweldige middag!

Niet geheel toevallig viel de opening samen met Valentijnsdag, de dag van de liefde. Tenslotte hebben we het cafeetje ‘met liefde’ overgenomen en hebben wij elkaar ook nog eens leren kennen op de werkvloer van Groenelaan. Roze drankjes en roze/rode versiering, dus.

De opening zou om 14:00 uur plaatsvinden. Om 13:50 was de hal waar het café aan grenst nog helemaal uitgestorven. Geen mens te zien. En ineens zat de hal stampvol. Huh?? Maar ze waren er. Stipt om 14:00 uur vond de opening plaats. Eerst met een mooie toespraak van Miriam Vonk, de locatiemanager zonder wie het allemaal niet mogelijk was geweest. Zij sprak onder andere over de ziel die weer terug was op de begane grond, sinds De Buurvrouw haar deuren opende. Er is weer wat leven in de brouwerij. Bewoners en bezoekers weten steeds vaker de weg naar de inmiddels veel gezelligere hal en De Buurvrouw te vinden. Maar ook medewerkers komen steeds vaker naar beneden voor een kopje soep, een broodje of voor een drankje na werktijd.

Na de toespraak volgde – letterlijk – het doorknippen van het lintje. Met z’n drieën een schaar vasthouden en er ook nog mee knippen, was weer een uitdaging op zich. Maar we gaan geen uitdaging uit de weg en al snel gooiden we de deuren open en kon iedereen zich tegoed doen aan de drankjes en hapjes die Natali met de aan haar toevertrouwde zorg had klaargemaakt.

De klus-werkzaamheden zijn nog niet helemaal klaar en we hebben ook nog wat wensen. Maar de kroeg draait. En hoe!

8 – Open!

En ineens waren we open. Aan de sluiting van de horeca kwam een einde, en sindsdien draait De Buurvrouw ook echt vanuit het cafeetje. Gelukkig maar, want na een paar incidentele verplaatsingen, werd het een beetje onduidelijk van waaruit de lunch werd geserveerd. Na wat overwegingen (de counter in de grote zaal bood wel heel veel mogelijkheden) hebben we besloten om toch volledig te gaan draaien vanuit het café zelf. En het werkt! Steeds meer bewoners en bezoekers weten de weg naar De Buurvrouw te vinden en sommigen mogen we zelfs al tot onze vaste klanten rekenen.

We gaan geen uitdaging uit de weg, en wellicht nemen we teveel hooi op onze vork. Maar we zijn inmiddels ook, hetzij voorzichtig, begonnen met het verkopen van kant en klare maaltijden. Zelf gekookt en verpakt. Tja, we zijn ambitieus. Maar we merken ook hier dat we voorzien in een behoefte. Medewerkers in de avonddienst die iets lekkers, gezond en vers willen eten tijdens hun pauze, of bezoekers en medewerkers die bij het naar huis gaan een maaltijd meenemen voor thuis.

Maar nu richten wij ons eerst op de officiële opening op maandag 14 februari. Klopt! Valentijnsdag. En de verjaardag van Oscar (één van onze honden, een American Stafford), maar dat verder terzijde. De werkzaamheden aan het café zijn helaas nog niet afgerond. Wat dat betreft had de horeca-sluiting nog wel een weekje langer mogen duren. Maar hé, we klagen niet. We vinden wel een weg om het af te krijgen. Maar dan toch wel het liefst vóór 14 februari. Nog even aanpoten dus…

7 – Met andere ogen en oren

Nu we, dat wil zeggen Natali, in de boeken staan als horeca-ondernemers, kijken en luisteren we op een heel andere manier dan we gewend zijn naar de berichten over corona-maatregelen. En dat is niet zo gek. De afgelopen twee jaar waren we vooral consument. Hooguit sporadische restaurantbezoekers. En aan evenementen, musea, pretparken en kroegen deden we al helemaal niet! Ook het thuiswerken was voor ons niet zo interessant, daar voor ons alles gewoon doorging. Maar nu is alles anders en nemen we alles waar met andere ogen en oren.

We zijn nu tenslotte ho-re-ca-on-der-ne-mer! Ja, we zijn begonnen. Op 1 januari al. In aangepaste vorm. Het café zelf is gesloten, en vandaag vernamen we via het ‘gelekte’ nieuws dat de deur nog wel enkele weken dicht blijft. Enerzijds balen natuurlijk. Maar ‘elk nadeel hep z’n voordeel’, zoals de beroemde nummer 14 ooit aanhaalde: we hebben nu wel meer tijd om te klussen aan de kroeg!

Maar daarna mag het wat ons betreft ook wel klaar zijn met de maatregelen. Beiden ‘gevaxt’, dubbel plus booster en we houden ons aan de maatregelen, zoals het brave schaapjes betaamt. En dat we klaar zijn met de maatregelen, staat geheel los van het feit dat we graag willen dat De Buurvrouw open mag voor publiek.

Maar, zoals gezegd klussen we vrolijk verder. Vandaag was de veertiende dag op rij, dat we op de locatie waren. Natali bemenst elke dag de counter in de grote zaal en heeft inmiddels de honger of lekkere trek van velen gestild. Mariëlle klust in de kroeg op de dagen dat zij vrij is van haar werk op dezelfde locatie. En hoewel het er in de kroeg uitziet alsof er een flinke bom is ontploft, vorderen de werkzaamheden toch wel zichtbaar.

We werken beiden toe naar het moment dat De Buurvrouw open mag en tot die tijd volgen we de berichtgevingen omtrent de maatregelen of versoepelingen met andere ogen en oren.

6 – De eerste week

Hij zit erop: de eerste week uit het bestaan van De Buurvrouw! En eerlijk? Kennelijk voorziet De Buurvrouw in een behoefte! De eerste dagen kwamen we rustig aan op gang. Maar naarmate de week vorderde wisten mensen ons steeds meer en beter te vinden. Zowel bezoekers als medewerkers. 

Ondertussen wordt er ín De Buurvrouw ook hard gewerkt. In het cafeetje, voor de goede orde. Wat groen moet worden, is inmiddels groen. Hoewel de kleur eigenlijk als ‘olijfgeel’ te boek gaat. Voor ons is het groen. Wel een mooie kleur groen overigens. Maar zoals zo vaak, lokt elke klus een volgende klus uit. De groene kroegbankjes, vloeken enorm bij de nieuwe groene muren. En in het kader van ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’, hebben we nieuwe stof gekocht en gaan we volgende week de bankjes zelf opnieuw bekleden.

Aankomende week verwachten we de nieuwe raamstickers. Ditmaal hopelijk wél met een transparante achtergrond. De eerste raamstickers kwamen met een witte achtergrond. Weggegooid geld dus. Jammer, maar helaas. Wie weet komt er nog een bestemming voor ze voorbij.

De verf voor het plafond is ook in bestelling, inmiddels. Het donkere bruin zal moeten wijken voor een wat lichtere tint. Geen wit, want het moet wel een café blijven, en geen tandartspraktijk!

Maar goed, morgen wacht dag tien op ons. That’s right, de tiende achtereenvolgende werkdag. En dat hakt er best wel in bij ons. Privé zitten we in een compleet ander ritme. Of zeg maar gerust dat we nog geen ritme hebben gevonden. Dat is overigens geen klacht, want tot nu toe genieten we met volle teugen van alles wat op ons pad komt. En dat het hard werken zou worden, dat wisten we van tevoren!

5 – Klussen

Terwijl Natali in La Plaza (de grote zaal op de begane grond) de lunch verzorgt, liggen in het cafeetje de werkzaamheden ook niet bepaald stil. Bijna dertig jaar hebben we mogen genieten van de gele kleur op de muren, het bruine plafond en de donkergroene bankjes. En dat allemaal voorzien van een dikke laag stof, afgetopt met een sausje van twintig jaar nicotineaanslag. 

Muren leeg halen, schoonmaken met ammonia, gaatjes plamuren, voorstrijk erop en daarna nog twee keer in de nieuwe kleur. Een flink karwei, maar nu al, na vier dagen noeste arbeid, meer dan de moeite van het werk waard. Niet iedere nieuwsgierige voorbijganger was het er vandaag mee eens, maar wat knapt die kroeg op zeg! Het geel onder de sierlijst wordt groen (olijfgeel), boven de sierlijst gebroken wit. Sierbalken worden ook gebroken wit. Het ziet er stukken ruimer uit. En doordat we ervoor gekozen hebben de bruin gelakte lambrisering lekker zo te laten, behoudt het café toch zijn uitstraling van bruin café.

Het plafond, nu nog donkerbruin, wordt ook nog onderhanden genomen. Het wordt niet het aanvankelijk bedachte gebroken wit (ral 9010), maar een zandkleur. Warm, wat lichter, maar toch niet té licht. En als we dan het kunstleer op de bankjes, nu donkergroen, in een zelfde kleur uitvoeren als het plafond, blijft de boel toch mooi één geheel. 

De antieke ‘moordwerktuigen’ die eerst de muren opsierden zullen niet allemaal hun gang naar het cafeetje terugvinden. Zo hing er op borsthoogte een bijl aan de muur. EEN BIJL! Je verzint het niet.. Ook een keur aan zagen en andere steekvoorwerpen zullen niet terugkeren. In de plaats daarvan hebben we een hele verzameling aan nostalgische reclameborden klaarliggen. Het zal nog wel even puzzelen worden, welke waar komt te hangen, maar dat komt natuurlijk helemaal goed.

En dan die vloer. Een typisch geval van ‘niets meer aan doen’! De vlekken in het krakende hout laten bijna dertig jaar aan bloed, zweet en tranen zien. En vooral heel erg veel drank. Maar het zou gewoon misdadig zijn om ook maar iets aan die vloer te doen. Dat doen we dus ook niet.

De komende drie dagen liggen de kluswerkzaamheden even stil. De vrije dagen zijn voorbij en de klusser gaat weer aan het gewone werk, en heeft ook nog andere verplichtingen. Zaterdag en zondag gaan de schouders er weer onder. En Natali? Die blijft in La Plaza ‘vriend en vijand’ verbazen over haar culinaire kwaliteiten!

4 – Openingsweekend

We hebben de vuurdoop achter de rug, en eerlijk gezegd, hebben we die glansrijk overleefd! Natuurlijk zijn er kinderziektes en dingetjes die handiger en beter kunnen. Maar, jemig, wat een mooie dagen!

Verse soepen, vers bereide broodjes. En als openingsweekend-weggevertje gratis warme chocolademelk met slagroom en/of mini-marshmellows. Het was voor bewoners en bezoekers nog even wennen, maar met een kleine aarzeling was er toch wel aanloop. Men is gewend naar het cafeetje te gaan, maar die is natuurlijk gesloten vanwege corona. Maar uiteindelijk wist men toch ook wel de weg naar de grote zaal (La PLaza) te vinden.

Goed, bewoners en bezoekers tevreden. Maar straks komen de medewerkers aan de beurt. Gaan we die ook tevreden stellen? Komen zij terug, laten ze de boterhammen thuis, voldoen we aan de verwachtingen? Zoveel vragen, en alleen de tijd zal ze kunnen beantwoorden.

Hoe dan ook, de kop is eraf! En wij zijn meer dan tevreden met het verloop!