Maandelijkse archieven: januari 2022

Nu we, dat wil zeggen Natali, in de boeken staan als horeca-ondernemers, kijken en luisteren we op een heel andere manier dan we gewend zijn naar de berichten over corona-maatregelen. En dat is niet zo gek. De afgelopen twee jaar waren we vooral consument. Hooguit sporadische restaurantbezoekers. En aan evenementen, musea, pretparken en kroegen deden we al helemaal niet! Ook het thuiswerken was voor ons niet zo interessant, daar voor ons alles gewoon doorging. Maar nu is alles anders en nemen we alles waar met andere ogen en oren.

We zijn nu tenslotte ho-re-ca-on-der-ne-mer! Ja, we zijn begonnen. Op 1 januari al. In aangepaste vorm. Het café zelf is gesloten, en vandaag vernamen we via het ‘gelekte’ nieuws dat de deur nog wel enkele weken dicht blijft. Enerzijds balen natuurlijk. Maar ‘elk nadeel hep z’n voordeel’, zoals de beroemde nummer 14 ooit aanhaalde: we hebben nu wel meer tijd om te klussen aan de kroeg!

Maar daarna mag het wat ons betreft ook wel klaar zijn met de maatregelen. Beiden ‘gevaxt’, dubbel plus booster en we houden ons aan de maatregelen, zoals het brave schaapjes betaamt. En dat we klaar zijn met de maatregelen, staat geheel los van het feit dat we graag willen dat De Buurvrouw open mag voor publiek.

Maar, zoals gezegd klussen we vrolijk verder. Vandaag was de veertiende dag op rij, dat we op de locatie waren. Natali bemenst elke dag de counter in de grote zaal en heeft inmiddels de honger of lekkere trek van velen gestild. Mariëlle klust in de kroeg op de dagen dat zij vrij is van haar werk op dezelfde locatie. En hoewel het er in de kroeg uitziet alsof er een flinke bom is ontploft, vorderen de werkzaamheden toch wel zichtbaar.

We werken beiden toe naar het moment dat De Buurvrouw open mag en tot die tijd volgen we de berichtgevingen omtrent de maatregelen of versoepelingen met andere ogen en oren.

Hij zit erop: de eerste week uit het bestaan van De Buurvrouw! En eerlijk? Kennelijk voorziet De Buurvrouw in een behoefte! De eerste dagen kwamen we rustig aan op gang. Maar naarmate de week vorderde wisten mensen ons steeds meer en beter te vinden. Zowel bezoekers als medewerkers. 

Ondertussen wordt er ín De Buurvrouw ook hard gewerkt. In het cafeetje, voor de goede orde. Wat groen moet worden, is inmiddels groen. Hoewel de kleur eigenlijk als ‘olijfgeel’ te boek gaat. Voor ons is het groen. Wel een mooie kleur groen overigens. Maar zoals zo vaak, lokt elke klus een volgende klus uit. De groene kroegbankjes, vloeken enorm bij de nieuwe groene muren. En in het kader van ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’, hebben we nieuwe stof gekocht en gaan we volgende week de bankjes zelf opnieuw bekleden.

Aankomende week verwachten we de nieuwe raamstickers. Ditmaal hopelijk wél met een transparante achtergrond. De eerste raamstickers kwamen met een witte achtergrond. Weggegooid geld dus. Jammer, maar helaas. Wie weet komt er nog een bestemming voor ze voorbij.

De verf voor het plafond is ook in bestelling, inmiddels. Het donkere bruin zal moeten wijken voor een wat lichtere tint. Geen wit, want het moet wel een café blijven, en geen tandartspraktijk!

Maar goed, morgen wacht dag tien op ons. That’s right, de tiende achtereenvolgende werkdag. En dat hakt er best wel in bij ons. Privé zitten we in een compleet ander ritme. Of zeg maar gerust dat we nog geen ritme hebben gevonden. Dat is overigens geen klacht, want tot nu toe genieten we met volle teugen van alles wat op ons pad komt. En dat het hard werken zou worden, dat wisten we van tevoren!

Terwijl Natali in La Plaza (de grote zaal op de begane grond) de lunch verzorgt, liggen in het cafeetje de werkzaamheden ook niet bepaald stil. Bijna dertig jaar hebben we mogen genieten van de gele kleur op de muren, het bruine plafond en de donkergroene bankjes. En dat allemaal voorzien van een dikke laag stof, afgetopt met een sausje van twintig jaar nicotineaanslag. 

Muren leeg halen, schoonmaken met ammonia, gaatjes plamuren, voorstrijk erop en daarna nog twee keer in de nieuwe kleur. Een flink karwei, maar nu al, na vier dagen noeste arbeid, meer dan de moeite van het werk waard. Niet iedere nieuwsgierige voorbijganger was het er vandaag mee eens, maar wat knapt die kroeg op zeg! Het geel onder de sierlijst wordt groen (olijfgeel), boven de sierlijst gebroken wit. Sierbalken worden ook gebroken wit. Het ziet er stukken ruimer uit. En doordat we ervoor gekozen hebben de bruin gelakte lambrisering lekker zo te laten, behoudt het café toch zijn uitstraling van bruin café.

Het plafond, nu nog donkerbruin, wordt ook nog onderhanden genomen. Het wordt niet het aanvankelijk bedachte gebroken wit (ral 9010), maar een zandkleur. Warm, wat lichter, maar toch niet té licht. En als we dan het kunstleer op de bankjes, nu donkergroen, in een zelfde kleur uitvoeren als het plafond, blijft de boel toch mooi één geheel. 

De antieke ‘moordwerktuigen’ die eerst de muren opsierden zullen niet allemaal hun gang naar het cafeetje terugvinden. Zo hing er op borsthoogte een bijl aan de muur. EEN BIJL! Je verzint het niet.. Ook een keur aan zagen en andere steekvoorwerpen zullen niet terugkeren. In de plaats daarvan hebben we een hele verzameling aan nostalgische reclameborden klaarliggen. Het zal nog wel even puzzelen worden, welke waar komt te hangen, maar dat komt natuurlijk helemaal goed.

En dan die vloer. Een typisch geval van ‘niets meer aan doen’! De vlekken in het krakende hout laten bijna dertig jaar aan bloed, zweet en tranen zien. En vooral heel erg veel drank. Maar het zou gewoon misdadig zijn om ook maar iets aan die vloer te doen. Dat doen we dus ook niet.

De komende drie dagen liggen de kluswerkzaamheden even stil. De vrije dagen zijn voorbij en de klusser gaat weer aan het gewone werk, en heeft ook nog andere verplichtingen. Zaterdag en zondag gaan de schouders er weer onder. En Natali? Die blijft in La Plaza ‘vriend en vijand’ verbazen over haar culinaire kwaliteiten!

We hebben de vuurdoop achter de rug, en eerlijk gezegd, hebben we die glansrijk overleefd! Natuurlijk zijn er kinderziektes en dingetjes die handiger en beter kunnen. Maar, jemig, wat een mooie dagen!

Verse soepen, vers bereide broodjes. En als openingsweekend-weggevertje gratis warme chocolademelk met slagroom en/of mini-marshmellows. Het was voor bewoners en bezoekers nog even wennen, maar met een kleine aarzeling was er toch wel aanloop. Men is gewend naar het cafeetje te gaan, maar die is natuurlijk gesloten vanwege corona. Maar uiteindelijk wist men toch ook wel de weg naar de grote zaal (La PLaza) te vinden.

Goed, bewoners en bezoekers tevreden. Maar straks komen de medewerkers aan de beurt. Gaan we die ook tevreden stellen? Komen zij terug, laten ze de boterhammen thuis, voldoen we aan de verwachtingen? Zoveel vragen, en alleen de tijd zal ze kunnen beantwoorden.

Hoe dan ook, de kop is eraf! En wij zijn meer dan tevreden met het verloop!